...بی انتها...
آرمان گرایی!... افرادی که مرض قلبی دارند بخوانند!...بی انتها...
آرمان گرایی!... افرادی که مرض قلبی دارند بخوانند!مقایسه دو نوع عشق:
از کدام نوع عشق استفاده می کنید؟!
عشق نوع ۱*:
- بر اساس خودخواهی و سودی که عاشق می برد
- حاوی خشونت، آزار و جنایت
- گیر دادن به ظاهر و قیافه ی معشوق
- تعصب و غیرت محدود کننده
- احساس تملک بر یکدیگر
- تمایل زیاد برای اختلاط فیزیکی
- با یافتن مورد بهتر، کم رنگ می شود
- اطاعت معشوق از عاشق
- به راحتی دروغ می گویند
- با وصال پایان می یابد!
عشق نوع ۲*:
- از خود گذشتگی
- حاوی محبت و رقت
- مهم نبودن ظاهر و قیافه
- آزادی معشوق
- درصد خیانت=۰
- پایداری بسیار زیاد
- قابل جایگزینی با هیچ مورد بهتری نیست
- اطاعت عاشق از معشوق
- بر روی «صداقت» بنا شده است
- وصال یا عدم وصال تغییری در آن ایجاد نمی کند!
* هر دو از جنس انسان به انسان.
خواب
- هر روز صبح قبل از طلوع آفتاب بیدار می شدم.
- دیشب قبل از خواب، خاطره ی غروب یه عشق مجازی* تو ذهنم زنده شد.
- امروز صبح خواب موندم! (یه خواب پوچ و بی محتوا)
*عشق مجازی: عشقی بر اساس و سرشار از خودخواهی، گیر دادن، تعصب، تملک، تمایل، خیانت و اطاعت که با وصال پایان می یابد...! / عشقی از نوع عشق بچه ها به دوچرخه / عشقی قابل تعریف با هزاران عبارت زیبای پوچ! / عشق امروزی!!!
راز
گفتم: برو، نرفتی و باز هم در زدی
گفتم: بسه برو! گفتم: این جا سنگین و شلوغ است، جا برای تو نیست.
اما نرفتی.
بعد در را باز کردم و گفتم: نگاه کن چقدر شلوغ است! و تو خوب می دانستی که آن جا چقدر فیزیک و فلسفه و هنر و منطق و کتاب و مجله و روزنامه و خط کش و کامپیوتر و حرف و حرف و حرف وتنهایی و بغض و زخم و یأس و دل تنگی و اشک و آشوب و مه و مه و مه و تاریکی و سکوت و ترس و اندوه و و غربت، در هم ریخته بود و دل گیج گیج بود، سیاه و شلوغ و سنگین بود.
گفتی: این جا رازی نیست، گفتم: راز !؟
گفتی: من رازم.
و آمدی تا وسط خط کش ها و گویی توفانی غریب در گرفت، آن چنان که نزدیک بود دل از جا کنده شود و من می دیدم که حرف ها و فلسفه ها و کتاب ها و خط کش ها و کاغذها و یأس ها و تاریکی ها و ترس و آشوب و مه و سکوت و زخم و دل تنگی و غربت و اندوه، مثل ذرات شن، از سطح دلم روبیده می شدند و دل خلوت و عجیب سبک.
و تو در دل هبوط کردی. گفتم چیستی؟
گفتی: راز !
(بر گرفته از کتاب روی ماه خداوند را ببوس اثر مصطفی مستور)
عشق 2
شیخ بهایی تو کشکول می گه که افلاطون گفته:
عشق نیرویی است که از وسوسه های آز و صورت های خیالی هیکل طبیعی در انسان زاییده می شود.
در دلاور ایجاد ترس می کند و در ترسو دلاوری می آفریند و هر کسی را به صفتی که ضد آن است متصف می دارد...
یکی دیگه می گفت:
عشق، اشتیاقی است که پروردگار، به موجودات زنده می بخشد تا با آن ممکن سازند آنچه را برای دیگری نا ممکن است ...
اما من هنوزم می گم که «صحبت درباره ی عشق لازم نیست! عشق آوای خودش را دارد...»
تا پرواز بعدی...