دنیا !

وقتی از این دنیا و آدمای توش دلم گرفت...

از گوشه ی اتاقم پرواز کردم تو دنیای علی(ع)...

تو یه توده ی مه از دریچه ی چشمای قشنگش نگاه کردم به پشت سرم، به آدمای دنیا :

نجات یافته ای مجروح، یا مجروحی پاره پاره تن،

دسته ای سر از تن جدا، و دسته ای دیگر در خون خود تپیده،

گروهی انگشت به دندان، و جمعی از حسرت و اندوه، دست بر دست می مالند.

برخی سر بر روی دست نهاده به فکر فرو رفته اند، عده ای بر اشتباهات گذشته افسوس می خورند و خویشتن را محکوم می کنند،

و عده ای دیگر از عزم و تصمیم ها دست برداشته اند، چرا؟ که راه فرار و هر نوع حیله گری بسته شده و دنیا آنها را غافلگیر کرده است، و کار از کار گذشته و عمر گرانبها هدر رفته است و « وقت نجات نیست »

هیهات... هیهات... آنچه از دست رفت، گذشت، و آنچه سپری شد، رفت و جهان چنان که می خواست به پایان رسید ! 

خدایا ... نه آسمان بر آنها گریست و نه زمین، و هرگز دیگر به آنها مهلتی داده نشد...